Bolesław Stachoń (1897-1941). Pułkownik lotnictwa, znany w Polsce lotnik okresu międzywojennego. Absolwent Gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy.
Pochodził z Ropczyc. Maturę zdał w 1914 roku, rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.
Od 1915 roku w armii Austro-Węgier, po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy objął dowództwo plutonu, walczącego na froncie wołyńskim, potem włoskim. Od 1917 roku podporucznik piechoty.
Od 1918 roku w Wojsku Polskim. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej, od 1920 roku w 37. pułku piechoty.
W 1921 roku odbył pierwsze szkolenie lotnicze, rok później ukończył Wyższą Szkołę Pilotów w Grudziądzu. Od 1922 kapitan lotnictwa i dowódca eskadry wywiadowczej 2. pułku lotniczego w Krakowie. Był potem oblatywaczem w Centralnych Zakładach Lotniczych w Warszawie oraz w Polskiej Misji Zakupów we Francji. Od 1926 komendant portu lotniczego w Lidzie, od grudnia tego samego roku we Lwowie.
W 1926 roku uzyskał najlepszy na świecie wynik w osiągnięciu pułapu 6 tys. metrów – na samolocie myśliwskim SPAD uczynił to najpierw w Paryżu w 14 min 38 sek, a potem wynik ten poprawił w Warszawie na 11 min 20 sek.
Od 1927 roku, już w stopniu majora, był komendantem Centralnej Szkoły Pilotów Podoficerów w Bydgoszczy, potem Lotniczej Szkoły Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu.
W 1934 roku pobił rekord przelotu na samolocie wiatrakowym na trasie z Londynu do Warszawy.
W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził lotnictwem Armii Pomorze.
Po zakończeniu walk internowany w Rumunii. Ucieka i przedostaje się do Wielkiej Brytanii. Dowodził stacją lotniczą Swinderby, latał w składzie dywizjonu 301. Zginął w czasie ataku bombowego na Bremę 4 lipca 1941 roku. Pośmiertnie awansowany do stopnia generała lotnictwa.
Odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi.
Na podstawie:
Władysław Bartosz, Bolesław Felicjan Stachoń – słynny lotnik polski,
Echo Załogi nr 15 z 16-29 sierpnia 1988