Nie jest to lista ani zamknięta, ani pełna. Z pewnością nie wszystkie nazwiska, które powinny się na niej znaleźć, udało się wydobyć z zakamarków przeszłości. Wszak to historia tworzona przez tysiące osób na przestrzeni 85 lat.
Starałem się połączyć, układając tę listę, czasy najdawniejsze, te sprzed wojny i odbudowy po niej, lata które pozostały w pamięci wielu dębiczan, aż po współczesne. To oczywiste, że najważniejsze role odgrywali szefowie firmy, konstruktorzy opon, technolodzy. Także menadżerowie, ekonomiści, brygadziści, mistrzowie, konfekcjonerzy, walcownicy, pracownicy działów administracyjnych. Ale fabryka, zwłaszcza w czasie PRL-u, to także ogromna sfera pozaprodukcyjna, związana ze sportem, kulturą, czy wreszcie ze służbą zdrowia. Ludzie pracujący w tych działach także mieli wpływ na dzieje firmy i starałem się o nich nie zapominać.
Dziękuję Romanowi Grochowskiemu i Arturowi Barwaczowi oraz nieżyjącemu już Kazimierzowi Leskiemu za pomoc w uzyskaniu wielu cennych informacji, pomocnych w opracowaniu tej listy. Do wielu z nich sam bym nie dotarł.
1. Tomasz Gorączniak
Pochodził z Poznania, w laboratorium Stomilu pracował od 1935 roku do wybuchu wojny. W kampanii wrześniowej podoficer 86 pułku piechoty; w niewoli w stalagu Altegrabow. Zwolniony w 1940 r. wraca do pracy w poznańskiej fabryce. W 1945 r. zostaje szefem laboratorium, potem szefem produkcji opon samochodowych.
W 1950 delegowany do Dębicy, gdzie zorganizował kursy szkoleniowe i uruchomił laboratorium zakładowe. Wkrótce został naczelnym inżynierem, a w latach 1952-1954 dyrektorem fabryki. Odpowiadał za inwestycje planu 6-letniego, także wtedy, gdy na stanowisku dyrektora zastąpił go Ignacy Lis, on zaś ponownie został naczelnym inżynierem. Nadzorował produkcję, działy konstrukcyjno-technologiczne, nawet handlowe. Zbudowano wtedy m.in. halę 0300, gdzie przeniesiono produkcję opon samochodowych; bez tej hali Dębica nie zostałaby stolicą polskiego oponiarstwa. Powstały też: nowa walcownia, elektrociepłownia, oczyszczalnia ścieków, magazyny; a to tylko najważniejsze obiekty. To Tomasz Gorączniak zdobył dla opon z Dębicy pierwsze zagraniczne rynki zbytu w Jugosławii i Indiach.
Dzięki niemu powstała sekcja zapasów Wisłoki, która po 20 latach rozsławiła miasto i klub na matach całego świata.
W 1961 roku został dyrektorem naczelnym Stomilu Poznań. Do Dębicy często wracał, mówił, że przyjeżdża tu jak do domu.
2. Józef Stróżyk
Dyrektor naczelny w latach 1971–1981, ostatni z szefów fabryki przybyłych ze stolicy Wielkopolski. Można powiedzieć, że miał szczęście, bo trafił na czas, kiedy w gospodarkę pompowano gierkowskie dolary. Ale on te pieniądze potrafił dobrze zainwestować, czego najlepszym dowodem było wprowadzenie do produkcji najsłynniejszej dębickiej opony D-124.
W Poznaniu dał się poznać z dobrej strony w Laboratorium Badawczym. W Dębicy w 1965 roku został najpierw dyrektorem ds. technicznych, z zadaniem unowocześnienia wyrobów. Wdrożył i nadzorował proces związany z wprowadzeniem do produkcji najpierw opon opasanych, potem, już w fotelu dyrektora naczelnego, opon radialnych.
Doskonale wiedział, w jakim trzeba iść kierunku i ten plan konsekwentnie realizował. Największe osiągnięcie tego czasu to budowa Wytwórni Osobowych Opon Radialnych, ale powstały wówczas także Centralna Wytwórnia Dętek, elektrociepłownia, rozpoczęła się budowa nowej walcowni. Zasługą Stróżyka jest rozpoczęcie procesu informatyzacji firmy.
3. Edmund Wróblewski
Był w Stomilu Poznań starszym projektantem biura projektów. Delegowany do Dębicy, gdzie zanim został kierownikiem budowy Fabryki Gum Jezdnych, przyjechał dokonać zakupu ziemi. Potem osobiście wyznaczył miejsce pod budowę historycznej hali 0100. Pod koniec 1938 roku sprowadził się tu na stałe, kończąc budowę fabryki.
Przekonał władze okupacyjne, że pracownikom należy się deputat węglowy; gdy był wywożony z fabryki, pod węglem umieszczono narzędzia, plany i inne dokumenty techniczne.
Po wojnie zorganizował zabezpieczenie mienia zakładu, po czym przeniósł się do Poznania.
4. Andrzej Tarnowski
Dyrektor naczelny w latach 1981-1989. Niewielkiej postury, potrafił przeprowadzić firmę przez najtrudniejszy okres w historii, związany z brakiem surowców i środków finansowych na rozwój. A mimo to rozpoczął ważne inwestycje, m.in. w energetyce. Największe jego osiągnięcie to zbudowanie Wytwórni Opon Ciężarowych i Rolniczych, co z uwagi na ówczesne uwarunkowania było zadaniem piekielnie trudnym. Szczególną wagę przywiązywał też do budowy mieszkań dla pracowników, jego zasługą jest budowa osiedli Fredry i Szkotnia. Gdy przyszedł czas zmian, firma rozpoczęła go z czystą kartą po stronie długów, za to z potencjałem ludzkim i infrastrukturalnym, gwarantującym sukces w nowych realiach.
5. Czesław Szczerbiński
Pracę rozpoczął w latach 60-tych w Laboratorium Badawczym. Jeden z technologów, którzy opracowali wtedy nowe mieszanki, co pozwoliło zmniejszyć ciężar opon i ich przebieg. Potem w zespołach, projektujących opony diagonalne i radialne. Wdrażał technologię mieszanek potrzebnych do produkcji opon Uniroyal.
W latach 70-tych szef produkcji, potem szef działu rozwoju. Dyrektor ds. produkcji od 1981 do 1993 roku. Po 1990 także wiceprezes spółki, pierwszy w dziejach firmy.
6. Zdzisław Chabowski
Dyrektor generalny, potem prezes firmy w latach 1990-2007. Kierował nią w okresie ustrojowej, a przede wszystkim gospodarczej transformacji, oznaczającej przejście z gospodarki centralnie planowanej, do tej rządzonej przez klienta.
Wprowadzał rynkowe mechanizmy, głównie w handlu i marketingu. Po prywatyzacji i wejściu koncernu Goodyear amerykański inwestor ani myślał się go pozbywać, w konsekwencji to on jest tym, który fabryką kierował najdłużej w historii. Firmował proces wielkich zwolnień grupowych, ale wątpliwe jest, by ktokolwiek inny zdołał je powstrzymać.
Za jego kadencji zbudowano m.in. halę MRT oraz wprowadzono do produkcji ciężarowe opony całostalowe.
7. Mieczysław Wodzień
Konstruktor opon. Już w drugiej połowie lat 60-tych kierował działem postępu technicznego, a był to okres, w którym firma zmierzała w stronę prawdziwego przełomu. Potem szef biura konstrukcyjnego na Wydziale Mechanizacji i Automatyzacji.
W złotej dekadzie lat 70-tych był zastępcą dyrektora ds. technicznych. Zaprojektował maszynę konfekcyjną WSB, potem przystosował ją do produkcji opon radialnych. Wprowadzał do produkcji słynne Uniroyale (opony D-124); jeszcze w latach 90-tych zaprojektował na ich bazie dostawcze opony Quartet, o wzmocnionych bokach.
8. Marian Pelczar
W 1956 r. opracował receptury nowych mieszanek, potem kierował zespołem wdrażania tej technologii na maszynach konfekcyjnych Bridge’a i prasach BOM. Od 1961 roku naczelny inżynier, od początku lat 70-tych do 1983 roku dyrektor ds. produkcji; od 1983 do końca lat 80-tych dyrektor ds. technicznych.
W latach 1973-1983 prezes zakładowego Klubu Honorowych Dawców Krwi.
9. Kazimierz Lipień
Mistrz olimpijski (1976), dwukrotny mistrz świata w zapasach; formalnie pracował jako robotnik na hali 0100. Nie do przecenienia są jego zasługi dla rozwoju i Dębicy, i Stomilu, zwłaszcza dla promocji firmy i miasta.
10. Józef Lipień
Mistrz świata w zapasach (1973), wicemistrz olimpijski; formalnie pracował jako robotnik na hali 0100, ale ważniejsza jest jego rola w promocji fabryki i miasta.
11. Lech Kaczyński
Z Poznania skierowany do Dębicy po wojnie, by nadzorować odbudowę wraz z Witoldem Nowackim i Adolfem Wolmanem. Tworzyli swoisty triumwirat, kierujący tym procesem, ale to Kaczyński odgrywał w nim dominującą rolę. Został pierwszym powojennym kierownikiem Fabryki nr 2 Stomilu Poznań (jak wtedy nazywał się zakład w Dębicy), i był nim w latach 1948-1950.
Po tym, jak zmieniła ona nazwę i stała się samodzielną, państwową firmą, wrócił do stolicy Wielkopolski.
12. Henryk Martyniuk
Dyrektor naczelny ZPG-um w latach 1966-1971. Został nim, bo po epoce Ignacego Lisa władza uznała, że na czele firmy powinien stać nie działacz gospodarczy, ale fachowiec znający zagadnienia techniczne. Nadszedł wtedy czas, by w pogoni za światem wprowadzić zmiany technologiczne i nowoczesne wyroby, na początek opony diagonalne. Zapoczątkował proces, który już po jego odejściu zaowocował wprowadzeniem do produkcji opon radialnych.
Odszedł z fabryki, bo został szefem WSK w Rzeszowie, co było wtedy znacznym awansem.
13. Ignacy Lis
Dyrektor naczelny w latach 1955-1966. Wydaje się, że bardziej interesowała go nadbudowa, niż baza (używając ówczesnego języka), dlatego szczególnie dbał o rozbudowę osiedla mieszkaniowego, obiektów sportowych czy domu kultury. Inwestycje w zakładzie nadzorował najpierw Tomasz Gorączniak, potem Józef Stróżyk. Ale Lis także odbił mocno swe piętno w dziejach firmy.
14. Zygmunt Głowacki
Przed wojną fabryka była filią Stomilu Poznań, więc prezes jego Rady Nadzorczej był też najważniejszym pracownikiem zakładu w Dębicy. To on kierował tu specjalistów z Wielkopolski, przewodniczył komisji, która wybrała las w Dębicy na miejsce COP-owskiej inwestycji. Współtwórca Stomilu Poznań i tym samym polskiego przemysłu oponiarskiego. Senator RP w latach 1935-1939.
15. Roman Grochowski
Na początku lat 70-tych zastępca głównego technologa, kierował zespołem, którego zadaniem było uruchomienie produkcji pierwszych polskich opon radialnych. Po zbudowaniu Wytwórni Osobowych Opon Radialnych (WOOR) kierował jej rozruchem, czyli uruchomieniem produkcji opon Uniroyal.
W służbach rozwoju pracował do końca lat 90-tych; już po wejściu Goodyear’a do Dębicy pracował przy wdrożeniu produkcji ciężarowych opon całostalowych.
16. Sławomir Wrzosek
Gdy zapadła decyzja o budowie WOOR-u został ściągnięty z Olsztyna, został zastępcą dyrektora ds. inwestycji. Zrewolucjonizował zarządzanie działami inwestycji i rozwoju, które powierzył młodym wtedy inżynierom. Pracował w Dębicy w latach 1973-1977, po czym wrócił do Olsztyna.
17. Jerzy Matelowski
Główny konstruktor w latach 70-tych, to on kierował zespołem opracowującym konstrukcję opony radialnej. Potem kierownik stacji doświadczalnej, także szef ekipy rajdowej Stomilu, która zajmowała się obsługą techniczną załóg, które startowały na fabrycznych oponach z Dębicy.
Długoletni prezes Automobilklubu Stomil Dębica.
18. Wacław Brzeziński
Pierwszy w historii szef zakładu. W 1939 roku został jego kierownikiem, a nie dyrektorem, bo Fabryka Gum Jezdnych w Dębicy formalnie była filią Stomilu Poznań. Nie miał okazji, by się wykazać, bo wkrótce wybuchła wojna i produkcja zamarła. Zdążył jeszcze wraz z Edmundem Wróblewskim i Witoldem Nowackim ukryć część narzędzi i plany techniczne przed Niemcami.
19. Stanisław Cieszkowski
Od czerwca 2014do 2017 roku prezes TC Dębica SA.
W zakładzie od 1980 roku, z przerwą na lata 2006-2009, kiedy był dyrektorem produkcji w zakładach Sawa w Słowenii i Uitenhage w Republice Południowej Afryki.
Karierę zaczynał od starszego mistrza na walcowni, potem był kierownikiem wydziału, kierownikiem Zakładu Produkcji Mieszanek, szefem Zakładu Produkcji Opon Rolniczych. W Dębicy stanowisko dyrektora ds. produkcji objął po raz pierwszy w 2004 roku i ponownie w 2009 roku, gdy wrócił z RPA.
W 2016 roku otrzymał tytuł Zasłużony dla miasta Dębicy.
20. Henryk Mitręga
Dyrektor naczelny w latach 1989–1990. Wcześniej kierownik działu zatrudnienia i płac, a od 1983 roku zastępca dyrektora ds. ekonomicznych, socjalnych i osobowych.
Z wykształcenia ekonomista, wdrażał reformy, związane z powrotem do w miarę normalnej ekonomii, z zyskiem w roli głównej. Już jako dyrektor naczelny opracował program zmian, dostosowujących firmę do gospodarki rynkowej, ale nie dostał szansy, by go realizować.
21. Wiktor Chlebowski
Dyrektor ds. inwestycji od początku lat 50-tych, aż do 1971 roku. Doskonale dogadywał się z dyrektorem Ignacym Lisem, szczególną pieczą objął rozbudowę obiektów sportowych i domu kultury, ale jego zasługą jest przede wszystkim budowa obiektów takich, jak hala 0300, nowa wtedy walcownia czy wytwórnia ogumienia rowerowego.
22. Kazimierz Leski
Dyrektor ds. inwestycji w latach 1979-1990. Konstruktor, zaczynał w biurze konstrukcyjnym na Wydziale Mechanizacji i Automatyzacji. Od 1973 roku w biurze przygotowania budowy Wytwórni Osobowych Opon Radialnych, gdzie nadzorował wykonanie dokumentacji oraz realizację inwestycji aż do uruchomienia produkcji. Po 1990 roku m.in. szef Działu Inwestycji.
23. Władysław Boruczkowski
Przed wojną mistrz montażu, skierowany do Dębicy z Poznania; potem mistrz warsztatu. Z Franciszkiem Rybarczykiem odnalazł w Niemczech dębickie maszyny i sprowadził z powrotem do Polski. Pracował przy odbudowie fabryki, aż do jej uruchomienia w 1950 roku.
24. Jan Czarnecki
Opracował mieszankę dętek pod koniec lat 60-tych, co pozwoliło wyraźnie poprawić ich jakość. Jego najważniejszym osiągnięciem było jednak opracowanie mieszanki pierwszych polskich opon radialnych. W latach 70-tych główny technolog, odszedł do Pustkowa-Osiedla, gdzie w ZTS został dyrektorem ds. technicznych.
25. Ireneusz Myszkowski
Główny księgowy, to dzięki niemu w Stomilu rozpoczęła się era informatyzacji, zainstalowany został pierwszy w Dębicy komputer Odra 1305, zaś w 1979 roku powstał Zakładowy Ośrodek Elektronicznej Techniki Obliczeniowej (ETO).
26. Jacek Pryczek
W latach 2008-2014 prezes Firmy Oponiarskiej Dębicy i równocześnie prezes spółki Goodyear Polska.
Zrobił międzynarodową karierę, był szefem koncernu Goodyear na Bliski Wschód i Afrykę. Zaczynał w dziale prawnym w Dębicy, doszedł w 1999 roku do stanowiska dyrektora handlowego TC Dębica.
27. Adam Sanocki
W latach 60-tych i 70-tych kierownik zakładowego Laboratorium Badawczego. Wraz z Czesławem Królem w latach 60-tych opracował technologię opon ze zmniejszoną ilością warstw, co obniżyło ich ciężar. Jeden z konstruktorów opon opasanych, długoletni główny konstruktor, to on kończył technologiczną epokę lat 60-tych w fabryce.
28. Zygmunt Stelmach
Energetyk, był kierownikiem elektrociepłowni, potem kierownikiem kluczowego w latach 70-tych Wydziału Mechanizacji i Automatyzacji, wreszcie w latach 80-tych kierownikiem Działu Rozwoju. Brał udział w pracach zespołu projektującego opony radialne.
29. Witold Augustynowicz
Od 1966 roku pierwszy kierownik Stacji Doświadczalnej; potem pracował m.in. w zespole projektującym opony radialne; był szefem działu konfekcyjnego. Po decyzji o budowie WOOR kierował zakupem maszyn i urządzeń.
30. Witold Nowacki
Kierownik robót transportowych w 1939, kierował instalacją maszyn i urządzeń. Z Edmundem Wróblewskim i Wacławem Brzezińskim ukrył narzędzia po wejściu Niemców. Kierował też powojenną odbudową z Lechem Kaczyńskim i Adolfem Wolmanem w ramach nieformalnego triumwiratu.
31. Julian Wierusiński
Konstruktor, na początku lat 70-tych dyrektor ds. technicznych. Nadzorował m.in. prace nad opracowaniem diagonalnych opon błotno-śniegowych z kolcami, a potem rodziny opon radialnych.
32. Leszek Szafran
Od września 2017 roku prezes Firmy Oponiarskiej Dębica SA, gdzie stawiał swe pierwsze kroki zawodowe.
W TC Dębica zaczynał pracę w 1995 roku od stanowiska referenta w działu marketingu. Od czerwca 2001 roku w Goodyear Polska menedżer ds. marki, a następnie dyrektor dywizji opon ciężarowych, dyrektor dywizji opon osobowych i dostawczych. Od maja 2006 do 2009 roku dyrektor ds. handlowych w TC Dębica. Od 2009 roku dyrektor generalny firmy Goodyear w Port Elizabeth w Republice Południowej Afryki. Przed objęciem funkcji prezesa TC Dębica pracował także jako dyrektor ds. sprzedaży i marketingu regionu EEMEA oraz dyrektor ds. sprzedaży opon na rynkach wschodzących.
33. Leon Chronowski
Pracował w zespole projektującym opony radialne. To on rozwijał pierwotne projekty specjalistów z Poznania, dostosowując je do uwarunkowań w fabryce.
34. Zygmunt Kałek
Zaczynał jako kierownik konfekcji na halach 0100, potem 0300. Od końca lat 60-tych szef działu produkcji opon samochodowych. Pod koniec lat 70-tych został kierownikiem Zakładu nr 2, czyli Wytwórni Osobowych Opon Radialnych; był nim do końca lat 80-tych.
35. Kazimierz Salachna
Inżynier mechanik, w latach 70-tych kierownik Wydziału Mechanizacji i Automatyzacji (TMA). Twórca form całoaluminiowych do produkcji opon radialnych, uruchomił ich produkcję. Potem zastępca dyrektora ds. utrzymania ruchu.
36. Bogusław Stobierski
Pierwszy dyrektor samodzielnych Zakładów Przemysłu Gumowego Dębica w latach 1952-1954. Co ciekawe, ten absolwent chemii na Politechnice Lwowskiej nie przyszedł do fabryki z Poznania, a z Wolbromia, gdzie po wojnie był dyrektorem technicznym Zakładów Gumowych. Z firmą związany krótko, po odejściu z niej pracował m.in. z dębickim Sanepidzie.
37. Andrzej Stelmach
Pracę zaczął w latach 80-tych w dziale rozwoju. Dyrektor handlowy w latach 1990-1999. Pojechał na kurs marketingu do Kanady, bo w Polsce trudno się było uczyć czegoś, co nie istniało przez ponad 40 lat. Zbudował nowoczesne, rynkowe struktury handlu i marketingu. Po odejściu z firmy był prezesem Goodyear Polska.
38. Stefan Żołądek
Od połowy lat 60-tych kierownik oddziału produkcji dętek rowerowych. W 1976 roku kierował zespołem, który miał uruchomić produkcję w nowej Centralnej Wytwórni Dętek. Po otwarciu w 1978 roku został jej kierownikiem.
39. Jerzy Niemczyk
Od początku lat 90-tych szef Działu Rozwoju; od 1994 dyrektor ds. produkcji, pracę zaczynał od zespołu ds. budowy nowej walcowni.
40. Stanisław Garwacki
W latach 80-tych i 90-tych główny specjalista ds. jakości, wprowadzał w fabryce systemy zarządzania jakością, m.in. ISO 9001. Przez lata walczył i tłumaczył, jak ważna jest dbałość o jakość na każdym etapie projektowania, produkcji i sprzedaży opon.
41. Jan Kacperski
Główny specjalista ds. pracowniczych, przez trzy dekady odpowiadał za działalność socjalną, był też kierownikiem działu BHP. Zasłużony dla rozwoju idei Polskiego Czerwonego Krzyża oraz zakładowego Klubu Honorowych Dawców Krwi (był honorowym prezesem tego drugiego).
42. Halina Burakowska
Legenda zakładowego domu kultury, związana z nim od 1966 do 1997 roku. Jak pisano w gazetach, była duszą zespołów, opiekunem, suflerem, inspicjentem, reżyserem, krawcową, charakteryzatorem, organizatorem imprez. Laureatka Uskrzydlonego, nagrody Tarnowskiej Fundacji Kultury.
43. Czesław Malczewski
Legendarny krwiodawca, najpierw zastępca Mariana Pelczara, potem od 1985 roku prezes Klubu Honorowych Dawców Krwi. Dzięki niemu klub przeżywał lata wielkiego rozkwitu, otrzymując m.in. Krzyż Kawalerski Międzynarodowej Federacji Organizacji HDK z siedzibą w Genewie.
44. Czesław Korzeń
Zapaśnik, pierwszy dębicki mistrz Polski; potem trener Wisłoki w dobie wielkich mistrzów.
45. Jan Michalik
Pierwszy polski mistrz Europy w zapasach (1972); formalnie pracował jako robotnik na hali 0100; zasłużony dla promocji miasta i samej fabryki.
46. Antoni Kołek
Jeden z pierwszych zatrudnionych pracowników, zorganizował transport wywożonej z terenu budowy ziemi. Pracował także po uruchomieniu fabryki i w czasie wojny. Brał udział w wywiezieniu z jej terenu części urządzeń i narzędzi.
47. Jan Grek
Na początku lat 50-tych podjął pracę w księgowości ZPG-um Dębica. Awansował na zastępcę głównego księgowego, potem został kierownikiem działu finansowego. Był przewodniczącym Rady Robotniczej. Od 1966 do początku lat 70-tych zastępca dyrektora ds. ekonomicznych.
48. Mieczysław Gawlik
W latach 60-tych główny energetyk, wcześniej główny mechanik. W fabryce od lat 50-tych, kierował m.in. uruchomieniem pras PWS.
49. Marian Pierzchała
Kierownik elektrociepłowni w latach 60 i 70-tych, potem zastępca dyrektora ds. utrzymania ruchu. W latach 80-tych przeszedł do działu inwestycji, gdzie zajmował się nadzorem inwestycyjnym nad realizacją zadań energetycznych.
50. Marek Hocaniuk
Ostatni dyrektor wytwórni opon rowerowych, odszedł ze wszystkimi pracownikami, gdy została zlikwidowana w połowie pierwszej dekady 21. wieku; wcześniej dyrektor ds. techniczno-administracyjnych, zaś w latach 80-tych szef produkcji.
51. Czesław Przewoźniak
Inżynier, opracował pierwsze konstrukcje opon po wojnie, szkolił pierwszych dębickich konstruktorów.
52. Jan Nykiel
Przed wojną woźny biura budowy fabryki Stomil. Od stycznia 1945 roku kierował strażą, która zabezpieczała mienie zakładu. Po wojnie zwany szóstym dyrektorem; pracował do początku lat 70-tych.
53. Stanisław Łukaszewski
Ślusarz, jeden z pierwszych pracowników zatrudnionych w 1939 roku. Walczył w kampanii wrześniowej, pracował przy powojennej odbudowie. W latach 50-tych należał do pionierów racjonalizacji. Jeden z pierwszych honorowych krwiodawców
w zakładzie.
54. Urszula Rusin
Szefowa sekretariatu trzech naczelnych dyrektorów: Józefa Stróżyka, Andrzeja Tarnowskiego i Zdzisława Chabowskiego; postać w zakładzie wręcz legendarna.
55. Zbigniew Puzon
Przez wiele lat szef Zakładowego Ośrodka Elektronicznej Techniki Obliczeniowej (ETO); wprowadzał zakład w erę pecetów, czyli komputerów osobistych, wykorzystywanych już nie tylko do obliczeń, ale też na wielu innych stanowiskach pracy.
56. Waldemar Wiktorski
Dyrektor ds. rozwoju w latach 1990–1996, wcześniej kierownik laboratorium zakładowego.
57. Józef Mróz
Główny technolog do końca lat 80-tych, szczególnie zasłużony dla rozwoju wydziału opon rowerowych.
58. Franciszek Falenta
Opracował jeden z pierwszych w fabryce patentów. W latach 60-tych kierownik wydziału produkcji dętek samochodowych.
59. Henryk Kłęczek
Pod koniec lat 60-tych kierownik działu nowych technologii. Z Czesławem Szczerbińskim opracował mieszanki opon opasanych, z wykorzystaniem kauczuków syntetycznych. Technolog w latach 70-tych i 80-tych.
60. Gabriel Susz
Konstruktor, pracował w zespole projektującym opony radialne. Potem specjalista ds. przygotowania inwestycji – nadzorował budowę Centralnej Wytwórni Dętek.
61. Jan Piecyk
W latach 60-tych I zastępca dyrektora ds. handlu, w czasie gdy firma rozpoczęła eksportować swoje wyroby. Wiceprezes KS Wisłoka ds. administracyjnych.
62. Jerzy Śmigielski
Od 1963 roku do lat 70-tych pierwszy szef Wydziału Opon Rowerowych, których produkcję według nowych technologii wdrażał w Dębicy.
63. Józef Kula
W 1950 roku twórca Klubu Techniki i Racjonalizacji. Technolog, inżynier, absolwent Politechniki Lwowskiej.
64. Jacek Wilczyński
Konstruktor opony D-164 (Vivo), rynkowego przeboju na początku lat 90-tych. Otrzymał nagrodę konstruktora roku 1994.
65. Andrzej Stasiński
W latach 70-tych dyrektor ds. ekonomicznych, osobowych i socjalnych, wcześniej kierownik działu finansowego. Działał w KS Wisłoka, prezes klubu od 1976 do 1984 r.
66. Ryszard Kołodziej
Od początku lat sześćdziesiątych w promocji firmy, aż do 1996 roku. Odznaczony został m.in. Złotą Odznaką Międzynarodowych Targów Poznańskich w 1972 roku i Medalem 60-lecia MTP w 1988 roku.
67. Jan Rusznica
Inżynier, technolog. Od października 1981 r. przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność. W 1989 został posłem na Sejm, tzw. kontraktowy.
68. Stanisław Niemiec
Pierwszy przewodniczący NSZZ Solidarność w 1981 roku, internowany po wprowadzeniu stanu wojennego.
69. Jan Wszołek
W latach 70-tych główny mechanik, potem kierownik działu przygotowania remontów, wreszcie dyrektor ds. technicznych.
70. Jan Wanatowicz
Zaczynał od pracy w Pracowni Socjologiczno-Psychologicznej, w latach 70-tych redaktor naczelny Echa Załogi; w gazecie pracował do emerytury, na którą przeszedł w 1992 r. Redaktor tomików poetyckich, wydawanych przez Zakładowy Dom Kultury. Swoim piórem wspierał zakładowych krwiodawców, oddział Polskiego Czerwonego Krzyża, Automobilklub Stomil.
71. Józef Olechowski
W latach 70-tych kierownik Wydziału Mechanizacji i Automatyzacji. Pracował w zespole projektującym opony radialne.
72. Stanisław Żabicki
Pracował przy odbudowie zakładu po wojnie i jego rozbudowie w latach 50-tych. Działał w sekcji kolarskiej Klubu Sportowego Wisłoka. W latach 60-tych był kierownikiem działu zaopatrzenia, potem działu administracji.
73. Adolf Wolman
Kierował powojenną odbudową, wraz z Lechem Kaczyńskim i Witoldem Nowackim w ramach swoistego triumwiratu.
74. Ryszard Łątka
Od połowy lat 70-tych do końca 90-tych zakładowy fotograf, dokumentujący wszystkie ważne wydarzenia w jego historii. Był przez cały ten okres także fotoreporterem zakładowego dwutygodnika Echo Załogi.
75. Marek Muzyka
W 1990 roku został pierwszym szefem Działu Sprzedaży, działającego już w rynkowych warunkach; tworzył struktury nowoczesnego zbytu opon. Od 1994 roku prezes sieci firmowych stacji serwisowych Decart.
76. Janusz Górka
Od 1990 pierwszy szef Biura Handlu Zagranicznego, potem szef Działu Sprzedaży. W 1994 otrzymał nagrodę handlowca roku. Potem szef Działu Reklamacji.
77. Ryszard Mikołajczak
Główny technolog po powojennym uruchomieniu zakładu.
78. Czesław Król
Wraz z Adamem Sanockim i Czesławem Szczerbińskim w latach 60-tych opracowali technologię mieszanek opon ze zmniejszoną ilością warstw.
79. Witold Marciniewicz
Pierwszy szef Działu Marketingu w latach 90-tych. Tworzył coś, co wtedy w Polsce było nieznane. Wraz z Robertem Kuźniarem, dyrektorem MOK, organizował pierwsze edycje festynu Dębica – Dębicy.
80. Leszek Wolański
Reumatolog, w latach 60-tych i 70-tych kierownik zakładowej przychodni zdrowia, w której pracował do końca lat 80-tych.
81. Andrzej Owczarek
Kierownik Działu Mechanizacji i Automatyzacji, w latach 90-tych kierownik Zakładu nr 2 (produkcji opon samochodowych), potem hali MRT.
82. Andrzej Hosaja
Był zastępcą kierownika starej walcowni, potem w dziale inwestycji był szefem zespołu zakupów. Kierował rozruchem tzw. nowej walcowni, a w zasadzie całego kompleksu obiektów, bo także magazynu sadzy, magazynu kauczuków, automatycznej odważalni.
83. Wiesław Białas
Dyrektor ds. ekonomicznych na początku lat 90-tych, wcześniej pracował w działach: ekonomicznym, finansowym, kadrowym.
84. Kazimierz Brożyna
Odbudowywał zakład po wojnie, w latach 50-tych był szefem produkcji. Potem długoletni pracownik służb handlowych, m.in. szef działu zbytu. Działacz Wisłoki, w latach 1956 – 1961 prezes klubu.
85. Stanisław Łukasik
Za działalność w klubie Honorowych Dawców Krwi otrzymał Kryształowe Serce, najwyższe wyróżnienie tego ruchu. Budował w zakładzie struktury PCK, organizował akcje społeczne. Pracował w działach administracyjnych, m.in. zajmował się problematyką BHP.
86. Jerzy Sawczuk
W latach 80-tych kierownik działu zatrudnienia i kadr, potem w działach sprzedaży. Zdobył nagrody dla najlepszego handlowca roku 1995 i 1996. Potem dyrektor sprzedaży opon samochodowych.
87. Wiktor Kryłowski
Dyrektor naczelny 1954–1955.
88. Zbigniew Kruczek
Szef budowy hali 0300, a po uruchomieniu kierownik wydziału na tej hali. Potem w Zakładzie nr 2 prowadził rozruch produkcji opon rolniczych.
89. Stanisław Leski
Działacz Solidarności, jeden ze stale inwigilowanych członków związku. Jeden ze współzałożycieli Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Dębicy. W latach 90-tych jeden z pierwszych pracowników działu marketingu.
90. Edward Ziobrowski
Jeden z pierwszych konfekcjonerów opon radialnych, potem D-124 (Uniroyal); to on odczytał akt erekcyjny Wytwórni Osobowych Opon Radialnych.
91. Elżbieta Sobieszczańska – Augustynowicz
Lekarka internistka, przez kilkadziesiąt lat pracowała w zakładowej przychodni; od końca lat 70-tych jej kierownik. Odeszła z zakładu wraz z jej likwidacją.
92. Danuta Tulkis
W latach 1990-1995 redaktor naczelna Echa Załogi; w redakcji tej gazety pracowała od 1983 roku.
93. Józef Stopa
Organizator i od 1966 roku pierwszy kierownik Wydziału Produkcji Metalowej.
94. Henryk Czarnobilski
Wieloletni księgowy, w latach 80-tych zastępca głównego księgowego, główny księgowy i członek zarządu spółki na początku lat 90-tych.
95. Eleonora Nycz
Od 1956 do 1988 pracowała w Bibliotece Fachowej (Bibliotece Technicznej).
96. Danuta Pytel
Od lat 70-tych do końca lat 90-tych szefowa zakładowej rozgłośni radiowej.
97. Stanisław Duszkiewicz
Filmowiec – amator, m.in. autor filmu Narodziny dwóch opon, który powstał w 1967 r. Do połowy lat 90-tych pracował w różnych działach, zajmujących się promocją firmy.
98. Bartłomiej Bilski
Stolarz, zatrudniony w 1939 roku. Żołnierz kampanii wrześniowej. Pracował przy powojennej odbudowie. W latach 50-tych należał do pionierów racjonalizacji i najaktywniejszych wynalazców.
99. Stefan Dwornik
Major Wojska Polskiego, dowódca batalionu w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku. Był pierwszym szefem biura budowy fabryki w Dębicy, przy czym jego zadania były natury administracyjnej. Zmobilizowany w 1939 roku, zamordowany przez NKWD w lesie w rejonie Charkowa.
100. Tadeusz Niedźwiedź
Współzałożyciel Automobilklubu Stomil. Od 1976 roku, po jej uruchomieniu, szef jednego z wydziałów Centralnej Wytwórni Dętek.
101. Helena Pudłowska
W latach 60-tych szefowa koła zakładowego Polskiego Czerwonego Krzyża. Jedna z pierwszych krwiodawczyń w zakładzie. Współzałożycielka i sekretarz klubu HDK.
102. Bogusław Kujawski
Od 1999 roku prezes Klubu Honorowych Dawców Krwi w Firmie Oponiarskiej Dębica. Od 1976 roku ofiarował ponad 35 litrów krwi. W 2011 roku otrzymał Kryształowe Serce, najwyższe wyróżnienie w ruchu HDK.
103. Bolesław Mogiła
Jeden z pierwszy pracowników przemysłu gumowego w Polsce. Od 1928 roku pracował w zakładach w Wolbromiu. Po wojnie był tam brygadzistą, w 1950 roku delegowany do Dębicy, gdzie został starszym mistrzem na walcowni. Pracował tam do początku lat 70-tych.
104. Stanisław Muszyński
Inżynier, w latach 1954-1955 kierował uruchomieniem pras PWS.
105. Jan Ciołczyk
Technolog; pracował w zespole projektującym opony radialne.
106. Tadeusz Fornal
Wieloletni szef zakładowej Straży Pożarnej.
107. Maria Ochał
Lekarz chorób przemysłowych, pracowała od końca lat 60-tych do likwidacji w zakładowej przychodni zdrowia.
108. Wacław Pękala
Krwiodawca, jeden z najbardziej zasłużonych członków zakładowego Klubu HDK. Oddał 58 litrów krwi, wyróżniony m.in. Kryształowym Sercem. Konfekcjoner.
109. Bogdan Niezgoda
Krwiodawca od 1973 r., laureat Kryształowego Serca. Oddał ponad 40 litrów krwi.
110. Henryk Kuśnierzewski
Kierownik Wytwórni Opon Ciężarowych i Rolniczych (WOR 2) w latach 80-tych i 90-tych.
111. Jan Górski
Pracował w zespole projektującym opony radialne. Potem był m.in. kierownikiem Ośrodka Badawczo-Rozwojowego.
112. Włodzimierz Auguścik
Kierownik elektrociepłowni (EC1), potem główny specjalista do spraw budowy EC2.
113. Wincenty Kałek
Pracował przy rewindykacji, wyróżniał się w czasie powojennej odbudowy, kierując instalacją urządzeń wodnych i kanalizacyjnych.
114. Zygmunt Wszołek
Kierownik Wytwórni Osobowych Opon Radialnych w latach 80-tych. W latach 1992-1994 członek Rady Nadzorczej, wybierany na roczne kadencje przez pracowników spółki.
115. Janusz Janeczko
Dyrektor ds. utrzymania ruchu w latach 80-tych.
116. Tadeusz Barnaś
Współtwórca i pierwszy prezes Klubu Honorowych Dawców Krwi.
117. Janusz Zimowski
Pracował w zespole projektującym opony radialne. Potem szef telekomunikacji zakładowej.
118. Marian Goetz
Szef obrony cywilnej, potem przez wiele lat szef zakładowej promocji. Działał w KS Wisłoka.
119. Józef Capanda
Pracował przy powojennej odbudowie. W latach 50-tych należał do najaktywniejszych wynalazców – racjonalizatorów.
120. Tadeusz Wojciechowski
W latach 60-tych kierownik działu planowania. W fabryce od lat 50-tych. Założyciel zakładowej orkiestry dętej.
121. Piotr Pogorzelski
Przez 15 lat kinooperator i kierownik (pierwszy) kina Kosmos, potem kierownik Zakładowego Domu Kultury.
122. Łukasz Kaleciński
W latach 60-tych kierownik wydziału produkcji mieszanek.
123. Jerzy Wanik
Pierwszy kierownik Wytwórni Dętek, w latach 50-tych.
124. Sylwian Fidziński
W latach 80-tych kierownik działu postępu technicznego i wynalazczości.
125. Jan Brodawka
Pod koniec lat 60-tych kierownik wydziału produkcji mieszanek.
126. Krzysztof Kostelecki
Od początku lat 80-tych pracował w Zakładowym Domu Kultury; szef kina Kosmos. Organizator i dyrektor Ogólnopolskiego Festiwalu Filmów Animowanych, legendarnej imprezy dla dzieci, która w ZDK odbywała się do połowy lat 90-tych.
127. Danuta Topa
Dermatolog, legenda zakładowej służby zdrowia, do jej gabinetu zawsze wchodziło się z dreszczykiem emocji. Pracowała od końca lat 60-tych do końca 80-tych.
128. Andrzej Karasiński
Stomatolog zakładowej przychodni, pracował w niej do likwidacji w latach 90-tych. Organizator stomilowskich wyścigów kolarskich. I słynnego stolika brydżowego, przy którym zasiadali szefowie fabryki, no i on oczywiście też.
129. Feliks Stojek
Murarz, w Stomilu pracował przed wojną i po wojnie. Walczył w kampanii wrześniowej w V Baonie Saperów. Uciekł z transportu do Niemiec. Zatrudniony jeszcze w 1969 r. w warsztacie mechanicznym.
130. Tadeusz Nycz
W latach 60-tych i 70-tych kierownik działu kadr i szkolenia.
131. Kazimierz Utzik
Główny specjalista przygotowania inwestycji podczas budowy Wytwórni Osobowych Opon Radialnych.
132. Andrzej Depowski
Pierwszy szef zakładu produkującego opony całostalowe; potem pracował w koncernie Goodyear w Dubaju.
133. Wacław Franczak
Pracował w zespole projektującym opony radialne, potem w stacji diagnostycznej.
134. Leszek Kurcz
Zdobył nagrodę najlepszego mistrza roku 1995. W fabryce od 1970 roku, zaczynał od stanowiska kalandrowego, doszedł do szefa wydziału. Potem specjalista ds. produkcji na wydziale konfekcji. Kilkakrotnie wybierany przez załogę do Rady Nadzorczej spółki.
135. Andrzej Misa
Konfekcjoner, zdobywca nagrody Goodyear Spirit Award w 1996 roku; był wtedy przewodniczącym Stowarzyszenia Rodziców i Przyjaciół Dzieci Niepełnosprawnych Radość.
136. Teresa Wierusińska
W latach 80-tych i 90-tych szefowa służb ochrony środowiska. W latach 70-tych była technologiem na rowerówce.
137. Bożena Niżańska
Pierwszy choreograf ZPiT Małopolska; była nim od 1971 do 1977 roku. To ona zbudowała jego potęgę, czego efektem było pasmo sukcesów na scenach całego kraju i w wielu krajach Europy.
138. Bogdan Wozowicz
W latach 70-tych kierowca fabrycznego zespołu rajdowego Automobilklub Stomil, plasował się w czołówce rajdów Stomil, a w 1979 roku był dziesiąty w rajdzie Złote Piaski w Bułgarii, eliminacji ME.
139. Ryszard Grecki
Jeden z pierwszych pracowników marketingu; specjalizował się w badaniach marketingowych.
140. Halina Owczarek
Od początku lat 90-tych do 2012 szefowa działu kadr.
141. Czesław Łączak
Działacz Solidarności, internowany po wprowadzeniu stanu wojennego. Rewident, po prywatyzacji kilka razy wybierany przez pracowników w skład Rady Nadzorczej spółki.
142. Antoni Baran
W latach 80-tych kierownik hali 0100 i przewodniczący Rady Zakładowej.
143. Ryszard Misiewicz
W latach 80-tych kierownik Centralnej Wytwórni Dętek.
144. Krzysztof Susz
Kilka razy wybierany przez pracowników na roczne kadencje członka Rady Nadzorczej spółki.
145. Józef Gil
Główny technolog w latach 90-tych. Potem nadzorował funkcjonowanie systemów jakości.
146. Marian Horodyński
Jeden z pierwszych krwiodawców w fabryce. W 1971 roku współzałożyciel i pierwszy wiceprezes zakładowego klubu HDK.
147. Włodzimierz Pasowicz
Dyrektor ds. inwestycji w latach 1971-1973.
148. Franciszek Rybarczyk
Z Władysławem Boruczkowskim odszukali i odzyskali maszyny z Dębicy wywiezione do Niemiec i z powrotem zorganizowali ich transport do Dębicy.
149. Roman Hałka
W latach 60-tych i 70-tych zakładowy fotograf, ale z tzw. doskoku, pracował bowiem w dziale normowania pracy.
150. Adam Zdeb
Przez długie lata kierował warsztatami zakładowego Zespołu Szkół.
Ryszard Pajura
.
Podpis pod fot.
Pracownicy działu konstrukcyjnego w 1939 roku, dziś ich nazwiska są już nie do ustalenia.